Το Νοέμβριο του 2001, η Βασούλα προσκλήθηκε σε ένα επίσημο συμπόσιο για την Οικουμενική Πνευματικότητα, που έγινε σε μία περιοχή που ονομάζεται Φάρφα, έξω από τη Ρώμη και διοργανώθηκε από τις μοναχές της Αγίας Μπριγγίτας. Η Βασούλα επρόκειτο να παρουσιάσει την άποψη της, ως λαϊκού, για την ενότητα. Όλοι όσοι συμμετείχαν έπρεπε να μιλήσουν μία ώρα και στο τέλος ακολουθούσαν ερωτήσεις επί του θέματος. Η επιτροπή απαρτιζόταν από Ρωμαιοκαθολικούς και Λουθηρανούς. Παρευρίσκονταν ο Καθολικός επίσκοπος της Σουηδίας καθώς και πολλοί καθηγητές θεολογίας, Καρδινάλιοι και κληρικοί διαφόρων ομολογιών. Η 4η μέρα του συμποσίου είχε πολλούς ομιλητές, εκ των οποίων όλοι ήταν θεολόγοι και κληρικοί εκτός της Βασούλας.

Όταν η Βασούλα τελείωσε την ομιλία της και περίμενε τις ερωτήσεις και τη συζήτηση να ξεκινήσει, ο θεολόγος που ηγείτο του συμποσίου δακρύζοντας είπε: "Αυτή ομιλία για την ενότητας που μόλις ακούσαμε ήταν η πιο ένθερμη ομιλία που έχω ακούσει σε ολόκληρη τη ζωή μου. Επομένως, δεν επιθυμώ να υποβάλετε ερωτήσεις, γιατί αυτή ήταν μία προφητική φωνή που μίλησε και όταν έχουμε προφητικό λόγο, ακούμε και θέτουμε σε εφαρμογή ότι ζητάει από εμάς.

Πρώτα απ’ όλα, ευχαριστώ τον Κύριό μας γι΄ αυτή την πνευματική σύναξη, επειδή είναι μια χάρη που δόθηκε από τον Θεό για όλους μας. Μας δίνει την ευκαιρία να εξαπλώσουμε τη Βασιλεία Του και μας φέρνει πιο κοντά στη συμφιλίωση. Κάθε λεπτή χειρονομία εκ μέρους μας για να αποκατασταθεί ο ετοιμόρροπος Οίκος του Χριστού συγκινεί βαθύτατα τον Κύριο. Κάθε βήμα προς την πνευματική ενότητα και οι ουρανοί αγάλλονται! Κάθε προσευχή που προσφέρεται για την αποκατάσταση του Σώματος του Χριστού, και η οργή του Πατέρα ελαττώνεται. Κάθε σύναξη στο Aγιο Όνομά Του για την ενότητα, και οι ευλογίες Του χαρίζονται πλούσιες σε όσους συμμετέχουν. Γι’ αυτό λοιπόν, δοξάζω τον Θεό που ποτέ δεν μας εγκαταλείπει.

Farfa

Σήμερα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εισαγωγή για το ρόλο του λαϊκού μέσα στην Εκκλησία. Ακολουθούν τρία θέματα. Το πρώτο θέμα αναφέρεται στη μετάνοια, καρπό της ταπεινοφροσύνης, που οδηγεί στη συμφιλίωση και στην ενότητα, το δεύτερο, στο αμάρτημα της διαίρεσής μας και το τρίτο, στο ρόλο του Αγίου Πνεύματος στο να μας κατευθύνει στην ενότητα.

Όταν έλαβα την πρόσκληση να μιλήσω για μια οικουμενική πνευματικότητα, δίσταζα να εκφράσω με λόγια την ιδιαίτερη εμπειρία μου με τον Θεό. Δεν τολμώ να διατυπώσω τον ορισμό της "πνευματικότητας" με βάση τις δικές μου ιδιαίτερες "συνομιλίες με τον Χριστό". Προτιμώ να αφήσω τον Θεό, που ανέδειξε τους προφήτες και μίλησε και αποκαλύφθηκε "πολλές φορές και με ποικίλους τρόπους" (Εβρ.1,1), να μεταδώσει και πάλι το μήνυμά Του μέσα από ένα αδύναμο χέρι, ένα μέλος του Σώματος του Χριστού. Υπό αυτήν την έννοια, αυτό που ακολουθεί είναι ένα διαφορετικό είδος μαρτυρίας από τη μυστική παράδοση της Εκκλησίας. Επομένως, αυτά που θα ακούσετε τώρα δεν είναι μια ακαδημαϊκή θεολογική ομιλία, επειδή απλούστατα δεν είμαι θεολόγος, αλλά μάλλον μια μαρτυρία για την ενότητα που βιώνει ένας λαϊκός, όταν ο Θεός τον καλεί στην υπηρεσία Του.

Εγώ η ίδια ανήκω στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Στο βιβλίο περί δογματικής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμος Α’ που δημοσιεύθηκε το 1977 από τον καθηγητή Π. Τρεμπέλα σελ.79, διαβάζουμε: "Θείαν απακάλυψιν θα ορίζομεν ως την ενέργειαν εκείνην του ζώντος Θεού, δια της οποίας γνωστοποιεί εις τα λογικά του δημιουργήματα τα μυστήρια της υπάρξεως, της φύσεως και των βουλών αυτού κατά το μέτρον της πεπερασμένης αυτών διανοίας..." Αξίζει να διαβάσουμε την σελ.78 όπου περιγράφεται η αναγκαιότητα να καθοδηγεί ο ίδιος ο Θεός το λαό Του. Υπάρχουν κι άλλες πολλές αναφορές στο έργο των λαϊκών μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, δεν έχουμε όμως τον χρόνο για να τις μελετήσουμε λεπτομερειακά εδώ.

Είναι επίσης γνωστό ότι η Β’ Βατικανή Σύνοδος έχει υπογραμμίσει την σπουδαιότητα της συμμετοχής των λαϊκών στη διάδοση του Ευαγγελίου δια μέσου των ποικίλων χαρισμάτων που επιδαψιλεύει ο Θεός στην Εκκλησία Του. Στο Lumen Gentium (Φως Εθνών), η Σύνοδος αναφέρει καθαρά ότι οι λαϊκοί συμμετέχουν στην προφητική διακονία του Χριστού. Ο Χριστός πραγματοποιεί την προφητική αυτή διακονία μέσω του κλήρου αλλά και μέσω των λαϊκών. Τους τοποθετεί ως μάρτυρες και από τις δυο κατηγορίες και τους εφοδιάζει με την αίσθηση της πίστης και τη χάρη του λόγου (LG35). Κάθε λαϊκός συμμετέχει στη διακονία αυτή του Ευαγγελίου σύμφωνα με το χάρισμα που του έδωσε ο Θεός. Με τα χαρίσματα που του δόθηκαν, είναι συγχρόνως ο μάρτυρας και το ζωντανό όργανο της αποστολής της ίδιας της Εκκλησίας, "σύμφωνα με το μέτρο που δωρίζει ο Χριστός (Εφ.4;7). Είναι φανερό λοιπόν, από αυτά που ορίζουν οι Εκκλησίες, ότι ο ρόλος των λαϊκών είναι σπουδαιότατος και ότι τα χαρίσματα που χορηγεί το Αγιο Πνεύμα στο λαό του είναι για τη διακονία της κοινότητας και για το όφελος της Εκκλησίας.

Από την αρχή αυτής της κλήσης, ο Κύριος με πλησίασε με την χάρη Του και με βασιλική γενναιοδωρία μου μίλησε με ποιητικό ύφος, αφού θρησκεία και αρετή ήταν η γλυκιά του συνομιλία όλα αυτά τα τελευταία δεκαέξι χρόνια μαζί Του. Χωρίς καν να το αξίζω, με κάλεσε κι εγώ ανταποκρίθηκα. Η Γραφή λέει: "Εμπιστεύθηκα τον εαυτό μου στον Θεό, γι΄αυτό και μίλησα," (Β’Κορ.4;13) Ύστερα, ο Κύριος μου ζήτησε να τον αναγνωρίσω και αφού τον αναγνώρισα, μου έδειξε τον Σταυρό Του της ενότητας.

Ένα από τα πρώτα λόγια που μου παρήγγειλε ο Χριστός ήταν: "Ποιο σπίτι είναι σπουδαιότερο, το δικό σου ή το δικό μου;" Απάντησα: "Το δικό σου, Κύριε." Τότε, είπε: "Αναζωογόνησε τον οίκο Μου." Ένιωσα ανήμπορη και δυστυχής. Είπα με παράπονο: "Δεν ξέρω πώς να τα κάνω όλα αυτά. Δεν ξέρω τίποτα..." Τότε ο Χριστός είπε: "Μείνε ένα τίποτα. Θέλω ένα τίποτα και μέσα στη μηδαμινότητά σου θα δείξω την εξουσία μου, τη δύναμή Μου και ότι Εγώ Είμαι. Πέθανε λοιπόν για τον εαυτό σου και επίτρεψε στο Αγιο Πνεύμα Μου να πνεύσει μέσα σου." Από τότε, μου ζήτησε να βαδίζω μαζί του, αφού όμως πέρασα μέσα από πολλά πνευματικά πυρά. Με αυτόν τον τρόπο έλαβα το θείο σπόρο χωρίς καν να το αξίζω. Η Γραφή λέει: "Τίποτα δεν μπορεί να λάβει ο άνθρωπος, αν δεν του είναι δοσμένο από τον Θεό." (Ιω.3,27)

Το έργο αυτό του Αγίου Πνεύματος έχει τυπωθεί σε έντεκα βιβλία και μεταφραστεί σε 40 γλώσσες.* Μέσα σε αυτά τα πνευματικά γραπτά, βλέπουμε πώς ο Θεός μας δίνει ευκαιρίες να είμαστε τέλειοι και ικανοί να φτάσουμε στη θέωση μέσω της θεότητάς Του και να γίνουμε κατά χάριν θεοί δια της συμμετοχής. Οι καρποί του έργου αυτού είναι πολλοί επειδή προέρχονται κι αυτοί από τον Κύριο όπως κάθε τι καλό προέρχεται από τον Κύριο. Αξίζει τον κόπο να αναφέρω έναν από αυτούς. Σήμερα, σε όλο τον κόσμο, υπάρχουν πάνω από χίλιες οικουμενικές ομάδες προσευχής, εμπνευσμένες από αυτά τα γραπτά, με το όνομα "Αληθινή εν Θεώ Ζωή." Αυτές οι οικουμενικές ομάδες προσευχής αποτελούνται από διαφορετικές χριστιανικές ομολογίες που συναθροίζονται για να προσευχηθούν για την ενότητα και τη συμφιλίωση των εκκλησιών. Από τις ομάδες αυτές, άνοιξαν εννέα φιλανθρωπικοί οίκοι όπου σιτίζονται φτωχοί και άποροι. Ονομάζονται Beth Myriam, δηλ. το σπίτι της Μαρίας. Με την χάρη του Θεού, θα ανοίξουν και θα λειτουργήσουν και άλλοι στο προσεχές μέλλον.

Με την χάρη του Θεού, έχω προσκληθεί μέχρι σήμερα σε εξήντα χώρες για να ομολογήσω τα σπουδαία έργα του Κυρίου. Έγιναν πάνω από 700 συνάξεις σε καθολικές, ορθόδοξες και άλλες εκκλησίες. Δεν μπορούσα να αρνηθώ να μιλήσω στα άλλα αδέλφια μας που δεν είναι χριστιανοί. Ο Κύριος άνοιξε επίσης μια πόρτα και για τους μη-Χριστιανούς κι έτσι με κάλεσαν να μιλήσω σε Εβραίους καθώς και σε Ινδουιστές, Μουσουλμάνους και Βουδιστές οι οποίοι, αφού άκουσαν το Λόγο του Θεού, βρήκαν την ελευθερία τους και συμφιλιώθηκαν με τον τριαδικό Θεό, ζητώντας να βαπτιστούν. Ο Χριστός είχε προσευχηθεί γι΄αυτό στον Πατέρα και είπε: "Δεν προσεύχομαι μόνο γι΄αυτούς αλλά και για κείνους που με το κήρυγμα αυτών θα πιστεύσουν σε Μένα." (Ιω.17,20)

Τον Μάρτιο του 2000, ο Κύριος μάς επέτρεψε να συγκεντρωθούμε στη γενέτειρά Του, τη Βηθλεέμ. 450 άτομα ήρθαν από παντού. Ναι, από περισσότερες από 55 χώρες και από 12 διαφορετικές εκκλησίες σε μια διεθνή σύναξη προσευχής για την ειρήνη και την ενότητα. Συναχθήκαμε σαν μια οικογένεια. 75 κληρικοί από 12 διαφορετικές εκκλησίες ήρθαν μαζί μας καθώς και άλλοι κληρικοί από τα Ιεροσόλυμα που ήρθαν και αυτοί κοντά μας όταν έμαθαν για τη σύναξή μας. Το οικουμενικό αυτό γεγονός το οργάνωσαν από κοινού μερικοί Εβραίοι κα Παλαιστίνιοι που τους άγγιξαν τα εμπνευσμένα γραπτά της Αληθινής εν Θεώ Ζωής. Πίστεψαν στον Λυτρωτή Χριστό και στο απολυτρωτικό του σχέδιο για τους καιρούς μας και προσφέρθηκαν εθελοντικά να οργανώσουν τη σύναξη.

Το ό,τι Εβραίοι και Παλαιστίνιοι, που είναι γνωστό ότι μάχονται ο ένας τον άλλο, συμφιλιώθηκαν, είναι σημάδι της δύναμης του Αγίου Πνεύματος που τους ένωσε για να εργαστούν για τη συνάντηση των διηρημένων χριστιανών με σκοπό την ειρήνη. Όπως λέει η Γραφή: "Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπέρνεται ειρηνικά από όσους επιζητούν την ειρήνη." (Ιακ.3,18) Αυτό είναι ένα μάθημα για όλους εμάς.

Το να βλέπει κανείς όλους αυτούς τους κληρικούς με διαφορετικά άμφια, κι όμως όλους χριστιανούς, τον ένα δίπλα στον άλλο να μοιράζονται χωρίς καμιά διαφορά μεταξύ τους, να συμμετέχουν στις προσευχές και τις λειτουργίες, ήταν ολοφάνερα ένας θρίαμβος του Κυρίου μας. Βιώσαμε και είχαμε μια πρόγευση για το πώς θα μοιάζει μια μέρα η ενότητα μεταξύ Χριστιανών και δοξάζουμε γι’ αυτό τον Θεό. Πριν αρχίσουν οι ομιλίες και οι εισαγωγές, παρατάχθηκε όλος ο κλήρος για να γίνει μια λιτανεία. Νιώσαμε όλοι δέος. Αλλοι κρατούσαν εικόνες, άλλοι αγάλματα της Ιερής Καρδιάς ή το άγαλμα της Παναγίας, που το κρατούσε περήφανα ένας Λουθηρανός πάστορας. ’Αλλοι λιβάνιζαν, άλλοι κρατούσαν κεριά. Οι ελληνορθόδοξοι κληρικοί είχαν ανταλλάξει τους σταυρούς και τα εγκόλπια της Παναγίας με τα ροδάρια των καθολικών και τα φορούσαν στο λαιμό. Όλοι βάδιζαν ψέλνοντας τον Βυζαντινό ύμνο "Κύριε ελέησον".

Κληρικοί από διαφορετικές ομολογίες μας μίλησαν για την ενότητα. Οι ομιλίες τους αντηχούσαν σα να έβγαιναν από ένα πνεύμα. Κατά τη διάρκεια των ομιλιών, αισθανθήκαμε το μεγάλο πόθο όλων μας για ενότητα. Ζήσαμε μια συγκινητική στιγμή: πάνω στην εξέδρα βρίσκονταν πολλοί κληρικοί διαφορετικών ομολογιών, όταν ένας καθολικός ιερέας γονάτισε και γονατιστός προχώρησε φιλώντας τα πόδια όλων των άλλων και ζητώντας συγνώμη. Ένας Κόπτης ιερέας συγκινήθηκε μέχρι δακρύων από την αυθόρμητη αυτή πράξη ταπεινοφροσύνης, τον μιμήθηκε και γονάτισε κι αυτός για να φιλήσει τα πόδια των εν Χριστώ αδελφών του. Είδαμε και παρατηρήσαμε τη δίψα λαϊκών και κληρικών για ενότητα. Αλλά συγχρόνως αισθανθήκαμε τις μεγάλες πληγές που η διαίρεσή μας έχει προξενήσει στο Μυστικό Σώμα του Χριστού και γι΄αυτό νιώσαμε μεγάλη χαρά και παρηγοριά βλέποντας τις ειλικρινείς πράξεις ταπείνωσης και συμφιλίωσης. Αν ήταν μια επίσημη σύναξη και ήμασταν επίσημοι της Εκκλησίας και είχαμε ισχύ και εξουσία, θα είχαμε επιτελέσει την ενότητα και θα την αναγγέλναμε ύστερα στον κόσμο.

Οι περισσότεροι έχουμε κουραστεί από τη διαίρεση αυτή επειδή δεν είναι σύμφωνη με το νόμο της αγάπης. Ο Χριστός έχει κουραστεί ακόμη περισσότερο να μας βλέπει διηρημένους. Οι χαρούμενες επιδοκιμασίες και ζητωκραυγές όλων των συγκεντρωμένων εθνοτήτων, δεμένων μαζί, που ζητούσαν την πλήρη ενότητα μεταξύ των χριστιανών, φανέρωναν ότι η διαίρεση αυτή δεν είναι μόνο αμάρτημα αλλά και έγκλημα επίσης. "Όμως σας λέω ότι το μεγαλύτερο έγκλημα είναι το να έχετε διαφορετικές ημερομηνίες εορτασμού του Πάσχα." Τι ωραία που θα είναι όταν όλοι μαζί θα φωνάξουμε "Χριστός Ανέστη" με μια φωνή την ίδια μέρα! Όλοι μας λέμε: "Γεννηθήτω το Θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί γης…" Τότε λοιπόν, τι εμποδίζει τους αξιωματούχους της Εκκλησίας από το να κάνουν το Θέλημα του Θεού και να δηλώσουν τη συμφιλίωσή τους, αφού ήδη οι λαϊκοί και οι ιερείς σε όλον τον κόσμο βιώνουν την ενότητα; Η ενότητα άρχισε χθες… Την είδαμε… τη ζήσαμε… χαρήκαμε γι΄αυτήν και την θέλουμε με την ίδια επιθυμία που την θέλει το Αγιο Πνεύμα. Ο Ιησούς Χριστός μας ένωσε με το Αίμα Του, πώς λοιπόν μπορεί να απαρνηθεί κανείς αυτή την ενότητα; "Αυτός είναι η ειρήνη μας, που ένωσε τα δυο μέρη και κατέρριψε το φραγμό, δηλαδή την έχθρα, και κατάργησε δια της σαρκός Του το νόμο των εντολών." (Εφ. 2,14-15) Πώς μπορούμε να λέμε "όχι" στον Θεό, αν μας θέλει ενωμένους; Μήπως επειδή σκλήρυναν οι καρδιές μας; Ξεχάσαμε τα λόγια του Ποντίφικα που είπε: "Τα στοιχεία που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν" Θάπρεπε λοιπόν τα στοιχεία αυτά να τα χρησιμοποιήσουμε για να εξομαλύνουμε το δρόμο προς την πλήρη ενότητα.

Οι χάρες που λάβαμε εκείνες τις ημέρες στους Αγίους Τόπους ήταν αναρίθμητες. Ένας ελληνορθόδοξος αρχιμανδρίτης του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, όταν άκουσε ότι ήμασταν εκεί, μας κάλεσε και τους 450 στην Εκκλησία του Παναγίου Τάφου και στο όρος Θαβώρ μια άλλη μέρα, για να παραστούμε στις Λειτουργίες και να κοινωνήσουμε των προηγιασμένων δώρων, εφόσον το επιθυμούσαμε και πιστεύαμε στην Αγία Παρουσία του Χριστού στη Θεία Ευχαριστία.

Πολλές φορές νιώσαμε χαρά βλέποντας ορθοδόξους, λουθηρανούς, καθολικούς, αγγλικανούς, βαπτιστές κ.α. να προσεύχονται μαζί το ροδάριο, ο ένας κοντά στον άλλο και όχι ιδιαιτέρως, αφού υποτίθεται ότι είναι προσευχή των καθολικών. Αντίθετα, δεν κάναμε καμιά διαφορά. Το ροδάριο μας ένωνε κι ακόμη πειρσσότερο η λατρεία του Αγιωτάτου Μυστηρίου, επειδή γονατιστοί ενώπιον του Κυρίου νιώθαμε ότι ήμασταν ένα, πραγματικοί γιοι και κόρες του Υψίστου, οδηγημένοι από το Πνεύμα (Ρωμ.8,14). Σαν παιδιά που ανήκουν στην ίδια οικογένεια, μαζί, πλάι-πλάι, ήμασταν ενωμένοι και όχι αντίπαλοι, αφού δεν υπήρχε πια ανάμεσά μας το πνεύμα της διαφοροποίησης. Εκείνες τις στιγμές, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν ζούσαμε κάτω από την κυριαρχία του νόμου, αλλά μέσα στο χώρο της χάρης του Θεού (Ρωμ.6,14). Οι καρδιές μας ήταν ενωμένες και ενώπιον του Χριστού αισθανόμασταν αληθινά ενωμένοι στο πνεύμα και στην αγάπη του Θεού. Πράγματι, εκείνες τις στιγμές είχαμε ένα νου και μια καρδιά ενωμένη με την Καρδιά του Χριστού. Αργότερα, όλοι οι κληρικοί είπαν ότι όταν επιστρέψουν ο καθένας στον τόπο του, θα συνεχίσουν να προωθούν αυτή την πνευματική ενότητα και ότι θα μαρτυρήσουν στους αδελφούς τους αυτά που έζησαν και είδαν, ώστε κι αυτοί να χαρούν με τον ένα Κύριο!

Αυτό που αποκομίσαμε από το προσκύνημα ενότητας στους Αγίους Τόπους ήταν ότι αισθανθήκαμε ότι οι προσευχές ήταν ισχυρότερες από τις ομιλίες και τους διαλόγους, αφού δεν είχαμε καλά-καλά ανοίξει το στόμα για να προσευχηθούμε μαζί και οι προσευχές μας είχαν κιόλας εισακουστεί. Ακολουθώντας το παράδειγμα του Ποντίφηκα, που τον Οκτώβριο του 1986 κάλεσε στην Ασίζη αντιπροσώπους από όλες τις μεγάλες θρησκείες του κόσμου για να προσευχηθούν για την ειρήνη, ο ένας δίπλα στον άλλο, θάπρεπε να προωθούμε κι άλλες παρόμοιες συνάξεις και δια-θρησκευτικούς διαλόγους στο μέλλον.

Και τώρα, μετά από την εισαγωγή αυτή, θα αναπτύξω το πρώτο μου θέμα σχετικά με τη μετάνοια.

Εμείς οι λαϊκοί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε συνεχή αμαρτία, την αμαρτία την διαίρεσής μας. "Όταν ένα βασίλειο χωριστεί σε αντιμαχόμενες παρατάξεις, ερημώνεται. Κι όταν σε μια πόλη ή μια οικογένεια πέσει διχασμός, θα διαλυθεί" (Ματθ.12;25). Ακόμη κι αν η διαίρεση αυτή δεν είναι δικό μας έργο αλλά των προπατόρων μας, εμείς την διατηρούμε ζωντανή όσο παραμένουμε διηρημένοι. Δεν μπορούμε να λέμε ότι ο Θεός είναι ευχαριστημένος όσο οι ποιμένες είναι ακόμη χωρισμένοι. Δεν μπορούμε να μιλάμε για Ενότητα χωρίς να περάσουμε μέσα από τη μετάνοια και να βάλουμε σε εφαρμογή τις δύο σπουδαιότερες εντολές του Θεού. Είναι σαν να χτίζουμε χωρίς θεμέλια. Τα θεμέλια της ενότητας είναι η ταπεινοφροσύνη και η θεϊκή αγάπη και η μεταστροφή των καρδιών μας. Πώς είναι δυνατό να πιστεύουμε ότι η ενότητα είναι εφικτή αν δεν μετανοήσουμε και δεν βιώσουμε στην πληρότητά τους τις δυο σπουδαιότερες εντολές που βασίζονται στο νόμο της αγάπης; Οι σπόροι της ενότητας θα πέφτουν συνέχεια σε ξερή και άγονη γη και δεν θα φυτρώνουν βλαστάρια σε τέτοιου είδους ξηρασία, που συμβολίζει τη σκληρότητα των καρδιών μας. Πρέπει να καθίσουμε και να αναρωτηθούμε: "Μήπως αναζητούμε την ενότητα σύμφωνα με το δικό μας πνεύμα και για τούτο ίσως είμαστε ακόμη χωρισμένοι, ή την αναζητούμε όπως την θέλει το Πνεύμα του Θεού, αλλά εμείς δεν συμφωνούμε με αυτήν;"

Γι΄αυτό, με φόβο Θεού, επειδή ξέρουμε ότι ο Θεός γνωρίζει την αλήθεια για τον καθένα μας, μια ειλικρινής μετάνοια είναι το πρώτο και μεγαλύτερο βήμα που απαιτείται και που θα μας φωτίσει για να οδηγηθούμε στην πνευματική ενότητα. Η αναγκαία αυτή μετάνοια είναι κολοσσιαία δύναμη που θα μας μεταμορφώσει και θα είναι καρποφόρα αυτή καθεαυτή. Ας είμαστε λοιπόν πλούσιοι σε πτωχεία, όπως ο ιερέας που γονάτισε κλαίγοντας και φιλώντας τα πόδια των αδελφών του των άλλων εκκλησιών ζητώντας συγνώμη. Με τον ίδιο τρόπο ας μετανοήσουμε κι εμείς με ταπείνωση. Είναι ανάγκη να γκρεμίσουμε τα παλιά τούβλα μέσα στην καρδιά μας, τούβλα μισαλλοδοξίας, υπερηφάνειας, ασυγχωρησίας, απιστίας, διαίρεσης, έλλειψης αγάπης και να ανοικοδομήσουμε μέσα στην καρδιά μας την Εκκλησία του Χριστού αποδεχόμενοι ο ένας τον άλλον και επιτρέποντας στον Θεό να είναι περισσότερο κοντά μας για να μας φέρει την ειρήνη του.

Πρέπει να γίνει μια κένωση που θα την προσφέρουμε στον Θεό από μια βαθύτερη μετάνοια, ώστε να γεμίσουμε με τον Θεό και έτσι να γίνουμε "προσφορά ευπρόσδεκτη από τον Θεό, αγιασμένη από το Αγιο Πνεύμα". (Ρωμ.15,16) Είναι γνωστό ότι ο Θεός μάς προσφέρεται αδιάκοπα για να διατηρήσει ζωντανή την ψυχή μας, όμως μετά τη δική μας μετάνοια ο Θεός θα μας φανερωθεί με δύναμη και χάρη, ενώ συγχρόνως θα εκφράσει τους πόθους της καρδιάς Του δείχνοντάς μας πώς να χρησιμοποιήσουμε το κλειδί για την ενότητα. Η μετάνοια όχι μόνο θα μας οδηγήσει στη μεταστροφή της καρδιάς αλλά και σε μια πλήρη μεταμόρφωση, επειδή η μετάνοια είναι η πύλη που οδηγεί τις ψυχές από το σκοτάδι στο φως. Μέχρι σήμερα επομένως, δεν μπορούμε να πούμε ότι βαδίζουμε στο φως αφού είμαστε ακόμη διηρημένοι και διασπασμένοι. Αν δεν βρισκόμαστε στο φως, πώς μπορούμε να δούμε το Θείο Θέλημα για να προχωρήσουμε στην ενότητα και να γνωρίσουμε τον τρόπο με τον οποίο Εκείνος επιθυμεί να γίνει; Πώς να βρούμε το δρόμο μας και πού βαδίζουμε αν είμαστε ακόμη στο σκοτάδι; Αν δεν βιαστούμε, θα σβήσει αυτή η μικρή φλόγα που τρεμοσβήνει μέσα μας. Πρέπει να βιαστούμε και να παραμερίσουμε όλες τις προκαταλήψεις μας και να αντλήσουμε αντίθετα έλαιο από τα αποθέματα της ταπεινοφροσύνης και της αγάπης, για να μετατρέψουμε τη μικρή φλόγα σε ζωντανή δάδα.

Για να γίνει αυτό, κάθε εκκλησία πρέπει να νεκρώσει το εγώ της και την ακαμψία της και τότε θα λάμψει μέσα της η παρουσία του Χριστού.

Κάθε εκκλησία πρέπει να περάσει μέσα από μια αδιάκοπη μεταμέλεια και να προσκολληθεί στον Χριστό και στην αγάπη Του για την ανθρωπότητα. Με αυτή την πράξη ταπείνωσης, τα λάθη των εκκλησιών, παλιά και τωρινά θα σβήσουν και θα επιτευχθεί η ενότητα. Μόλις χαμηλώσουμε τη φωνή μας θα αρχίσουμε να ακούμε τη φωνή του Χριστού. Μόνο όταν χαμηλώσουμε το κεφάλι, θα επιτρέψουμε να φανεί το κεφάλι του Χριστού και όχι το δικό μας, μόνο όταν θα σκύψουμε ολότελα θα μπορεί ο Χριστός να μας ανορθώσει για να δούμε τη δόξα Του. Λέει η Γραφή: "Ταπεινωθείτε μπροστά στον Κύριο κι εκείνος θα σας ανεβάσει ψηλά" (Ιακ.4,10). Τότε και μόνο τότε θα αξιωθούμε να γνωρίσουμε το Θέλημα του Θεού, επειδή θα δείξει τη δύναμή Του αφού μας εκμηδενίσει και η αγία παρουσία Του θα χυθεί σαν ποτάμι μέσα από την έρημο της ψυχής μας, θεραπεύοντάς μας. Και τότε, όταν αποκατασταθεί η υγεία μας, η ψυχή μας δεν θα μας επιτρέψει να ξαναπέσουμε και να απορροφήσουμε το δηλητήριο που απορροφούσαμε με τη θλιβερή διαίρεσή μας. Θα έχουμε μόνο μια επιθυμία και αυτή θα είναι η δίψα για το καθαρό ζωογόνο νερό που δίνει ζωή. Επιπλέον, αυτό το καθαρό ζωογόνο νερό όχι μόνο θα μας θεραπεύσει, αλλά και θα μας πλημμυρίσει με έλεος και αγάπη. Αφού λοιπόν δώσουμε στο Αγιο Πνεύμα ελεύθερη είσοδο σ’ εμάς, θα μας κυριεύσει εύκολα και θα μας πλημμυρίσει με το φως του, δίνοντάς μας μια πλήρη μεταμόρφωση, μετατρέποντάς μας σε παράδεισο.

Ο Κύριος μου επέτρεψε κάποτε να ακούσω αυτά τα λόγια: "Αν επιτρέψετε στο Άγιο Πνεύμα Μου να σας κυριεύσει, μπορεί να μεταμορφώσει την ψυχή σας από έρημο σε κήπο όπου μπορώ να αναπαυθώ. Το Άγιο Πνεύμα Μου μπορεί να μεταμορφώσει την ψυχή σας σε παλάτι, όπου θα είμαι Βασιλιάς και θα σας εξουσιάζω. Το Άγιο Πνεύμα Μου μπορεί να μεταμορφώσει την ψυχή σας σε παράδεισο και μέσα στον παράδεισο αυτό θα Με δοξάσετε". Για να επιτευχθεί η ενότητα, πρέπει να υποστούμε μια μεταμόρφωση, κι εφόσον δεν έχουμε καταφέρει να μοιραζόμαστε το ίδιο Ποτήριο γύρω από μία Τράπεζα, αυτό δείχνει ότι αυτή η μεταμόρφωση δεν έχει γίνει μέσα μας, αφού ζούμε πάντα διασπασμένοι. Ας περάσουμε λοιπόν μέσα από τη μετάνοια για να επιτρέψουμε στο Αγιο Πνεύμα να μας μεταμορφώσει. Δίχως αυτή τη μεταμόρφωση, θα είμαστε ανίκανοι να εισδύσουμε στα βάθη του Θεού για να δούμε τον Θεό και να τον κατανοήσουμε. Αυτή η ενατένιση της Θεότητας αναμφίβολα θα προσελκύσει τις καρδιές μας στην ενότητα. Με την εμπειρία της θείας ενατένισης, η ψυχή μας συγχρόνως θα συνειδητοποιήσει πόσο Τον προσβάλαμε με τη διαίρεσή μας. Θα είναι σαν μια πράξη εξαγνισμού ή σαν μια μερική κρίση, αλλά και η αρχή της νέας μας ζωής με τον ένα και μοναδικό Χριστό.

Με τη μεταμόρφωση αυτή, θα ανακαλύψουμε ότι αν και βρισκόμαστε πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους, ο νους μας θα βρίσκεται στον ουρανό. Αν και τα σώματά μας θα κινούνται ανάμεσα στους ανθρώπους, η ψυχή και ο νους μας, αιχμαλωτισμένοι από το θείο Θέλημα, πλημμυρισμένοι από τη μεγαλοπρέπεια του θεϊκού φωτός, θα μοιάζουν με ενός αγγέλου που βαδίζει στις αυλές του παραδείσου μαζί με τους αγίους και τους αγγέλους, ενωμένος πνευματικά με το Θείο. Και τότε, θα εκπληρωθεί η προσευχή του "Πάτερ ημών", επειδή η Βασιλεία Του θα έχει έρθει και το Θέλημά Του θα γίνεται στη γη όπως γίνεται στον ουρανό. Στο εξής, οτιδήποτε επιχειρούμε θα είναι τέλειο και άψογο, αφού θα είναι θεϊκό και σύμφωνο με το νου του Θεού. Μάθαμε ότι ο νους μας δεν μπορεί ποτέ μόνος του να ανέβει στον ουρανό, μόνο ο Θεός μπορεί να τον ανυψώσει στον ουρανό και με μεγάλη χαρά να του αποκαλύψει τα μυστήριά Του. Αν είχαμε ανταποκριθεί στην παράκληση του Χριστού "να είμαστε ένα" ή αν είχαμε ανταποκριθεί στο κάλεσμά Του δείχνοντας υπακοή, σήμερα θα μοιραζόμασταν το ίδιο Ποτήριο γύρω από μία Τράπεζα και θα λέγαμε: "Βαδίζω μαζί με τον Θεό και βασιλεύω μαζί Του τώρα."

Η Εκκλησία χρειάζεται σταθεροποίηση και η μόνη ελπίδα για τη σταθεροποίηση της Εκκλησίας είναι η ενότητα. Όπως έχουν τώρα τα πράγματα, η Εκκλησία χάνει τη λαμπρότητά της εξαιτίας της αδυναμίας της, σε σημείο να μην μπορεί να σταθεί όρθια και να προσελκύσει μόνη της το έλαιο και το θεραπευτικό βάλσαμο από την Πηγή της Ζωής που είναι το Αγιο Πνεύμα. Από φόβο μήπως χάσει τους θησαυρούς της αλλά κυρίως την ταυτότητά της, ιδίως η ορθόδοξη Εκκλησία μας, όχι μόνο σφαλίζει τα παράθυρά της αλλά βεβαιώνεται κιόλας ότι και οι πόρτες της είναι καλά κλειδωμένες, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι το εσωτερικό της έχει μαζέψει μούχλα. Από το φόβο της, εμποδίζει την εισροή της χάρης η οποία μπορεί να την οδηγήσει άφοβα στην ενότητα και τη συμφιλίωση. Όποιος ενεργεί από φόβο και βεβαιώνεται ότι τα παράθυρα και οι πόρτες είναι προσεκτικά σφαλισμένες, συνήθως φοβάται ότι θα του ληστέψουν τα τιμαλφή του. Όμως δεν είναι μόνο η ορθόδοξη Εκκλησία, και οι άλλες Εκκλησίες συμπεριφέρονται κατά τον ίδιο τρόπο. Γιατί φοβούνται και απομονώνονται έτσι; Γιατί μερικές σφαλίζουν ακόμη τις πόρτες τους; Ο Χριστός δεν συμφιλίωσε τους εθνικούς και τους Ιουδαίους και δεν τους έβαλε να λατρεύουν μαζί ένα Χριστό; Ο Χριστός δεν έσκισε στα δύο το παραπέτασμα που χώριζε τον άνθρωπο από τον Θεό, συμφιλιώνοντας το πλάσμα με τον Πλάστη; Ο Χριστός δεν γκρέμισε τις πύλες του Άδη κι ελευθέρωσε τα πνεύματα; Τι μπορούσε λοιπόν να κάνει περισσότερο ο Χριστός και δεν το έκανε; Γιατί λοιπόν οι εκκλησίες μέχρι σήμερα οχυρώνονται και υψώνουν τείχη για να διατηρήσουν ζωντανή αυτή τη διαίρεση; Αν μονάχα παραμέριζαν τους φόβους τους, την ακαμψία και την καχυποψία τους, δεν θα μιλούσαμε σήμερα για ενότητα επειδή θα τελούσαμε ήδη τη Θεία Ευχαριστία γύρω από ένα βωμό.

Αν οι εκκλησίες καταφέρουν να ξεπεράσουν τα αρνητικά εμπόδια που τις χωρίζουν, εμπόδια που σύμφωνα με τις Γραφές είναι αντίθετα προς την ενότητα της πίστεως, της αγάπης και της λατρείας ανάμεσά μας, ο Χριστός θα τηρήσει την υπόσχεσή του να χαρίσει έναν καιρό χάριτος σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Ειρήνη αυτή θα προσελκύσει την κάθε ύπαρξη στο μυστικό Σώμα του Χριστού, κάνοντας να εκπληρωθούν τα λόγια που μας έδωσε προσευχόμενος στον Πατέρα: "ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ΄ εμένα κι εγώ μ΄ εσένα κι έτσι ο κόσμος να πιστεύει ότι Με έστειλες εσύ" (Ιωαν. 17,21). Αυτή η ικεσία του Χριστού προς τον Πατέρα να είμαστε τόσο ενωμένοι, τόνιζε ξεκάθαρα ότι ολόκληρη η δημιουργία θα επηρεαστεί καταλήγοντας σε μια πνευματική ενότητα και όχι σε μια υπογεγραμμένη συμφωνία. Όμως, μια τέτοια ενότητα που θα επηρεάσει ολόκληρη τη δημιουργία, δεν μπορεί να γίνει χωρίς το Πνεύμα του Θεού που θα χαρίσει τη δύναμή του στην ανθρωπότητα. Το Αγιο Πνεύμα λοιπόν πρέπει να αναδείξει νέους αποστόλους για να πάνε να κηρύξουν στον κόσμο και να προσελκύσουν την πίστη όλου του κόσμου στον Χριστό. Λαμβάνοντας υπόψη τη διαίρεσή μας που παραμένει, θάλεγα ότι η Εκκλησία έδειξε αδυναμία σε αυτή την εκτίμηση.

Ωστόσο, παρά την αθλιότητά μας, το Άγιο Πνεύμα της χάριτος δεν θα εμποδιστεί από τα ανθρώπινα λάθη μας, τις φιλοδοξίες μας και την ανικανότητά μας να χαμηλώσουμε το εγώ μας και να συμφιλιωθούμε ώστε να φτάσουμε στην ενότητα. Η αγάπη του Χριστού για την ανθρωπότητα τον ωθεί στις μέρες μας να σκύψει από τα ύψη για να μας φτάσει και να καλύψει με το τίμιο Αίμα Του αυτές τις ατέλειες. Το Άγιο Πνεύμα γνωρίζει τις αδυναμίες και τα λάθη μας, γι΄αυτό δεν μπορεί να πει κανείς ότι το Άγιο Πνεύμα έπαψε να σκορπίζει τις χάρες Του. Είναι έξω και κάνει θόρυβο, ώστε στο τέλος και οι κουφοί που αμπαρώθηκαν θα το ακούσουν και θα ανοίξουν τελικά την πόρτα της καρδιάς τους κι αυτοί που ήταν νεκροί θα επανέλθουν στη ζωή. Από κει που είχαν πάψει να υπάρχουν, θα επανέλθουν στην ύπαρξη.

Ένα από τα χαρίσματα που μας δίνει το Άγιο Πνεύμα στους καιρούς μας είναι οι νέοι απόστολοι που τους ετοίμασε ο Θεός για να αναβλύζουν από το στόμα τους σαν ηχώ τα θεία λόγια. Αν όμως δεν μπορεί εύκολα να αγγιχτεί ο νους και η καρδιά μας και να τα ακούσει είναι ίσως γιατί παραγίναμε τεχνοκράτες και δυστυχώς πολύ ορθολογιστές. Μέσα σε αυτό το τεχνοκρατικό περιβάλλον, το έλεος του Χριστού αμαυρώνεται καθώς και η απλότητα μιας πνευματικής εν Θεώ ζωής. Γι΄αυτό λοιπόν, είναι σημαντικό η ορθόδοξη Εκκλησία ειδικά αλλά και οι άλλες εκκλησίες να επιτρέψουν στο Άγιο Πνεύμα να τους εμφυσήσει μια αναστάσιμη πνοή. Με αυτή την ανάσταση, θα σταθούν όρθιες και θα αντιληφθούν ότι ο ευαγγελισμός είναι αναγκαίος για να συμφιλιωθεί ο κόσμος που έχει τόσο αποξενωθεί από τον Θεό. Το να κάνουμε ευαγγελισμό σε μια αποχριστιανοποιημένη κοινωνία είναι επίσης ένας τρόπος να επιτρέψουμε σε ανθρώπους κάθε φυλής και πίστης να επιστρέψουν στον Θεό και να αρχίσουν να αναζητούν το Θείο Πρόσωπο. Κάθε ύπαρξη πάνω στη γη θα μπορούσε να ωφεληθεί και, αφού παραδοθεί στον Θεό, το Άγιο Πνεύμα θα κάνει τα υπόλοιπα και θα ξεριζώσει κάθε εμπόδιο που φράζει το δρόμο για μια πλήρη πνευματική ενότητα.

Ο Θεός μας ζητάει μια αλλαγή εκ των έσω. Θα υπάρξουν πιθανόν μερικοί που θα πουν: "Μα πάντα φυλάξαμε το νόμο της Εκκλησίας και υπακούσαμε σ΄αυτόν..." Δεν αρκεί να φυλάμε το νόμο της Εκκλησίας και να τον τηρούμε. Η ακαμψία μας μας καταδικάζει. Πολλές φορές μιλάμε για το νόμο αλλά δεν τον κουβαλάμε μέσα στην καρδιά μας. Η καρδιά του νόμου είναι η αγάπη αλλά τις περισσότερες φορές, ζούμε το γράμμα του νόμου και παραλείπουμε να ζήσουμε την καρδιά του νόμου. Παραμελούμε συχνά τα βαρύτερα του νόμου που είναι η αγάπη, η ευσπλαχνία και η καλή πίστη.

Θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να προσευχόμαστε περισσότερο μαζί, γιατί οι προσευχές ακούγονται και εισακούγονται ενώ οι διάλογοι είναι μόνο λόγια και διατυπώσεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκλείσουμε τις διασκέψεις και τις συζητήσεις, όπως ανέφερα προηγουμένως, με κανένα τρόπο. Αλλά τι είναι σημαντικότερο για μας, το γράμμα ή το Πνεύμα; Αν πούμε το γράμμα, τότε θα εργαστούμε σαν διαχειριστές ενώ έχουμε να κάνουμε με υποθέσεις του Θεού και δεν πρόκειται να δικαιωθούμε ούτε θα επιτύχουμε τίποτε, γιατί θα είναι σαν να λέμε στο Πνεύμα "δεν είμαι πια παιδί και μπορώ να περπατήσω μόνος μου". Έτσι, λοιπόν το γράμμα θα σκοτώσει το Πνεύμα και θα γίνουμε αληθινά διαχειριστές, ανακατεύοντας μόνο χαρτιά και αφήνοντας κάθε συνάντηση με άδεια καρδιά.

Τι είναι λοιπόν σημαντικότερο, ο νόμος ή το Πνεύμα; Αν πούμε ο νόμος, τότε θα έχουμε ήδη κρίνει τον παρακαθήμενο αδερφό μας που ανήκει στην άλλη εκκλησία ενώ συγχρόνως ο άλλος μάς έχει ήδη κρίνει και θα ακούει ο καθένας μας από τον άλλο: "Εμείς κατέχουμε την πλήρη αλήθεια και εμείς είμαστε οι σωστοί". Και πάλι θα τεμαχίσουμε τον Χριστό και πάλι δεν θα επιτύχουμε τίποτε. Αν αρχίσουμε με τη δογματική διδασκαλία και το περιεχόμενό της, τότε ισως καταλήξουμε και πάλι ακόμη περισσότερο διηρημένοι και διασπασμένοι, χωρίς ποτέ να φτάνουμε στην ουσία. Δεν εννοώ με αυτό ότι θα πρέπει να παραβιάσουμε τη δογματική διδασκαλία, αφού η διδασκαλία είναι η ύπαρξη ακριβώς της Εκκλησίας. Αν όμως επιτρέψουμε στο Άγιο Πνεύμα να μας καθοδηγήσει κατ’εξαίρεσιν αντί να καθοδηγούμε εμείς το Άγιο Πνεύμα, τότε το Άγιο Πνεύμα θα ζωντανέψει το γράμμα και το νόμο και θα μας δείξει την αληθινή διδασκαλία, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η μόνη δραστήρια αρχή μέσα μας, πάρα τις διαφορές μας στη δογματική ορολογία. Γι΄αυτή την πράξη αγάπης, χρειαζόμαστε έντονη πτωχεία πνεύματος κι ένα ξεχείλισμα γενναιοδωρίας. Ας αρχίσουν λοιπόν οι δογματικοί μας διάλογοι με το Άγιο Πνεύμα. Ας μας οδηγήσει Εκείνο από το χέρι για να μας δείξει στην καρδιά ότι η ουσία της διδασκαλίας θα πρέπει να βασίζεται στην αγάπη, στη θυσία, στη λύτρωση και στην πλήρη απάθεια.

Η μισαλλοδοξία και η υπερηφάνεια είναι οι αιτίες που είμαστε διηρημένοι και κατακερματισμένοι. Αποδιώξαμε το διακριτικό σημείο της πίστης που είναι η θεϊκή αγάπη, όπως είπε ο Χριστός σχετικά με την αρετή της αγάπης: "Έτσι θα μάθουν όλοι ότι είστε μαθητές Μου, αν αγαπάτε ο ένας τον άλλον." Ωστόσο, η αγάπη του Χριστού Τον ωθεί να δείχνει άπειρο έλεος απέναντι στη διαίρεσή μας, τη διαίρεση αυτή που προκαλεί την ξηρασία και τη σκληροκαρδία που ερημώνει την εκκλησία και επιφέρει γενική αποστασία στο Χριστιανικό κόσμο. Ο τωρινός κόσμος, στην κατάσταση αυτή της αποστασίας, δεν έχει θέση για τον Θεό αφού οι άνθρωποι διακατέχονται από ένα είδος αυτοπραγμάτωσης. Ο κόσμος σήμερα αρνείται να αποδώσει την πρέπουσα δόξα στον Θεό και ζούμε σε μια εποχή που κάθε τι καλό μετατρέπεται σε κακό. Οι χριστιανοί, εξαιτίας της διαίρεσής μας, συνεχώς αποχριστιανοποιούνται ή πέφτουν σε πλάνες. Παρατηρείστε γύρω σας, μια μερίδα της Εκκλησίας έχει τυφλωθεί εξαιτίας του ορθολογιστικού τους πνεύματος. Όσο καταφεύγουν στο δικό τους πνεύμα, θα συνεχίζουν να βαδίζουν στο σκοτάδι. Θα συνεχίζουν να κηρύττουν τους δικούς τους νόμους στη θέση του Θεϊκού νόμου. Θα προσπαθούν να ανταλλάξουν την Παράδοση της Εκκλησίας με ανθρώπινες αναλογίες και περιττά στολίδια, χωρίς την Αλήθεια που βρίσκεται στον Χριστό. Πρέπει να προσευχόμαστε για τους Χριστιανούς εκείνους που με ευκολία υπονομεύουν τη Θεότητα του Χριστού, απογυμνώνοντας την Εκκλησία όχι μόνο από τις εικόνες, τα αγάλματα και τα πολύτιμα σκεύη Της, αλλά και από την αληθινή παρουσία του Χριστού μεσα στη Θεία Ευχαριστία. Αφού διακηρύττουν τον Χριστό Βασιλιά και ένδοξο, βεβαιώνοντας την ισχύ Του, διαλαλώντας τη φοβερή Του δύναμη, δοξολογώντας Τον, αναγνωρίζοντας την παντοδυναμία Του και τα θαυμάσιά Του, θα πρέπει να τους ρωτήσουμε γιατί ο Χριστός γίνεται γι΄αυτούς λίθος προσκόμματος όταν είναι να προσμετρηθεί το μεγαλείο της Θεότητάς Του στην Παρουσία Του στη Θεία Ευχαριστία; Αν δεν αντικρίσουν τη Θεότητά Του με τα μάτια του πνεύματος, θα συνεχίσουν να μοιάζουν με μισοκοιμισμένο άνθρωπο που ποτέ δεν καταλαβαίνει αυτά που του λένε.

Ο Κύριος μου επέτρεψε να ακούσω από Εκείνον αυτά τα λόγια: "Εγώ είμαι ο Μέγας Αρχιερέας σε όλο μου τον Οίκο, αυτόν τον οίκο που οι άνθρωποι έχουν διαιρέσει άσπλαχνα, από έλλειψη αγάπης. Θα πρέπει λοιπόν να συνεχίσω να βλέπω τον Οίκο Μου διηρημένο και σε τέτοια ανταρσία και να μην επεμβαίνω; ’Όλο και λιγότερη σημασία αποδίδεται στη Θεία Μου Ευχαριστία. Ας μάθουν όλες οι φυλές ότι η σάρκα και το αίμα Μου προέρχονται από τη Μητέρα Μου. Το Σώμα Μου προέρχεται από την Παναγία Παρθένο, από αγνό αίμα..."

Η υποκρισία και η προσποιητή λατρεία ποτέ δεν εξαπάτησαν τον Χριστό, όποτε όμως υιοθετήσαμε την αμοιβαία αγάπη που οδηγεί στην ειρήνη και την αλληλοκατανόηση, χαιρόταν το Πνεύμα Του. Πώς λοιπόν να περιμένουμε σήμερα το Πνεύμα του να χαίρεται όταν κάθε Πάσχα που περνάει, οι ημερομηνίες του Πάσχα δεν ενοποιούνται και συνεχίζουν να μην είναι επίσημα ενοποιημένες, εκτός κι αν συμπέσουν κατα τύχη; Πώς μπορεί να χαίρεται το Πνεύμα Του όταν τα μέλη του Μυστικού Σώματός Του είναι ακόμη σκορπισμένα όπως τα ξερά κόκκαλα στο όραμα του Ιεζεκιήλ; Επαναστατούμε με θρασύτητα ενάντια στο Θεό και σε όλες τις επουράνιες δυνάμεις. Παραβαίνουμε άφοβα ενώπιον του θρόνου Του το νόμο Του της αγάπης. Η Αγία Γραφή δεν ψεύδεται και δεν μπορούμε να την απορρίψουμε.

Επιπλέον, πώς περιμένουμε η Εκκλησία να είναι αξιόπιση στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου όταν διακηρύττει την ειρήνη, την αγάπη, την ενότητα, την αδελφοσύνη και τη συμφιλίωση σε χώρες που σφαγιάζουν τους πολίτες τους και όταν εμείς την ίδια στιγμή, αναμεσά μας, σφαγιάζουμε το Σώμα του Χριστού εκτοξεύοντας κάθε τόσο δηλητηριασμένα βέλη ο ένας εναντίον του άλλου; Εμείς, η βασιλική οικογένεια του Χριστού, έχουμε ανταλλάξει τη δόξα μας με τη ντροπή. Ο Θεός μας καλεί όλους και μας προσκαλεί να είμαστε ένα "ώστε ο κόσμος να πιστέψει". (Ιω. 17,21). Έτσι λοιπόν, μόνο όταν θεραπευθεί η Εκκλησία με την ενότητα και ανακτήσει την ισχύ της, θα μπορεί να συμφιλιώσει τον κόσμο με τον Θεό. Συγχρόνως με την σταθεροποίηση αυτή, θα μπορεί να ανατρέψει όλες τις ζοφερές δυνάμεις που σκοτείνιαζαν τον κόσμο και την κυριαρχία του πονηρού που μας κρατάει σκορπισμένους.

Το Άγιο Πνεύμα της Χάριτος μόνο μπορεί να κάνει την Εκκλησία να προοδεύσει γρήγορα προς την ενότητα κα να μας κάνει να υπερβούμε τους φόβους μας για να προχωρήσουμε. Το Άγιο Πνεύμα είναι εδώ για να κάψει στη ρίζα όλα εκείνα που μας κρατούν χωρισμένους και καθυστερούν την ενότητα. Ο πονηρός το ξέρει βέβαια αυτό και συνεχώς υψώνει εμπόδια εκεί που δεν θα έπρεπε κανονικά να υπάρχουν, παρεμποδίζοντας την ενότητα. Για το λόγο αυτό, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να υποταχθούμε στο Άγιο Πνεύμα και να δώσουμε μεγαλύτερη προσοχή στα χαρίσματα που Εκείνο δίνει στην Εκκλησία. Θα πρέπει να πάψουμε να σβύνουμε τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος που μπορεί να λαμπρύνει το εσωτερικό της εκκλησίας. Επομένως, είναι σημαντικό να αφεθούμε να καθοδηγηθούμε από την χάρη και όχι από τον φόβο. Ας αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να είναι σαν Παρουσία μέσα στην Εκκλησία.

Το Σώμα του Χριστού, η Εκκλησία όπως ξέρουμε, συνεχώς αυξάνεται με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος και θα συνεχίσει να αυξάνεται ως την έσχατη Ημέρα, επειδή ο Χριστός είναι ο βράχος, ο οικοδόμος της Εκκλησίας καθώς και ο Ποιμένας του λαού Του. Ο Χριστός είναι ο ανώτατος Αρχιερέας επάνω σε όλο Του τον οίκο, αυτόν τον οίκο που οι άνθρωποι άσπλαχνα διαίρεσαν, από έλλειψη αγάπης. Το κάλλος και η δόξα και ο καρπός που κάποτε έδινε στην αρχή της ύπαρξής του, έχει τώρα πέσει κάτω σαν σάπιος καρπός. Αν αυτό δεν είναι αλήθεια, πού είναι εκείνη η Αποστολική Εκκλησία με την προθυμία της να δώσει μαρτυρία για τον Χριστό, να θυσιαστεί πάνω στο βωμό των μαρτύρων, να ταπεινωθεί στο στίβο της ντροπής και του πόνου, παρά να απαρνηθεί τον Χριστό; Πού είναι εκείνος ο αποστολικός ζήλος για την πίστη και ο διακαής πόθος για παγκόσμια διάδοση του Ευαγγελίου; Ω Χριστέ, ωσπότε θα πρέπει το Τίμιο Σώμα Σου να καρφώνεται, να λογχίζεται και να κομματιάζεται μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι ίσως διαιρέσαμε το Σώμα σου, σαν εργαλεία του ίδιου του "διχαστή"; Το κάναμε αυτό άθελά μας. Βοήθησέ μας να βρούμε και να διατηρήσουμε αυτό το τόσο ιερό υπόλοιπο που ονομάζεται Εκκλησία Σου. Βοήθησέ μας να το συγκεντρώσουμε πάλι. Μια εκκλησιαστική ενότητα αποφασισμένη να φέρει τη Δεύτερη Έλευσή Σου σαν αποκάλυψη σε όλο τον κόσμο.

Παρότι γνωρίζουμε ότι υπάρχει οντολογική άβυσσος ανάμεσα στο Άγιο Πνεύμα και σε εμάς, το Άγιο Πνεύμα μπορεί να την αφαιρέσει και να μας πλησιάσει, για να μας δείξει ότι ο αληθινός Χριστιανός είναι εκείνος που είναι εσωτερικά Χριστιανός και η αληθινή πνευματική ενότητα είναι και θα είναι μέσα στην καρδιά. Η ενότητα δεν θα είναι με το γράμμα, αλλά με το Πνεύμα.

Πράγματι, άσχετα από το πόσα περιμένουμε απο την Εκκλησία, άσχετα από το πώς βλέπουμε τις αποτυχίες της αλλά και τους θριάμβους της, άσχετα από τον Σταυρό της ενότητας που φορτώνουμε στους ώμους της, τελικά γνωρίζουμε εκ πείρας ότι αυτόν τον Σταυρό θα τον σηκώσουν όσοι έχουν καθαρή καρδιά. Αν πρέπει να αποφασίσουμε τώρα για την ενότητα, θα πρέπει να ανοίξουμε την καρδιά μας και να δεχθούμε αυτές τις ψυχές που είναι προικισμένες από το Άγιο Πνεύμα. Όταν τελικά εμπιστευθούμε τους πτωχούς τω πνεύματι που είναι πρόθυμοι να μεταφέρουν στους ώμους τους τον Σταυρό της ενότητας, τότε θα έχουμε έναν τελείως ελεύθερο αγρό όπου θα μπορούμε να αρχίσουμε να σπέρνουμε τους σπόρους μιας αληθινής Χριστιανικής ενότητας που θα μεταστρέψει τον κόσμο και θα τον ευωδιάσει. Οι εκκλησίες θα πρέπει να επιτρέψουν στο Άγιο Πνεύμα, την εσωτερική πηγή της Χριστιανικής ενότητας, να τις ανακαινίσει και να τις ευωδιάσει πρώτα εκείνες και ύστερα με τη σειρά τους, θα ευωδιάσουν το ένα έθνος μετά το άλλο, και θα τα ενοποιήσουν μέσα στην Αλήθεια, μυρώνοντας έτσι το Μυστικό Σώμα του Χριστού. Οι Εκκλησίες λοιπόν, ειδικά η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, θα πρέπει να προσέχουν να μη σβύνουν το Πνεύμα και να μην καταδιώκουν τα διάφορα χαρίσματα που μοιράζει για το όφελος της Εκκλησίας, να επιτρέψουν αντίθετα στη φλόγα Του να καθαρίσει και να ζωογονήσει το εσωτερικό της Εκκλησίας, για να μπορεί να προχωρήσει σε μια πνευματική ενότητα.

Το Άγιο Πνεύμα επίσης καλεί τη Νύφη Του στην ενότητα και λέει:

Νομίζω επίσης ότι έφτασε η ώρα να πάψουμε να προκαλούμε για τον Κύριό μας νέες Γεσθημανές. Αντίθετα, ας βάλουμε στεφάνια αγάπης στο Κεφάλι του Κυρίου. Θα τελειώσω λέγοντας ότι η ενότητα θα έρθει μόνο όταν όλοι μας θα αρχίσουμε πραγματικά να αγαπάμε τον Ιησού Χριστό.