Ανήκετε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και συχνά παροτρύνετε ορθοδόξους ιερείς και επισκόπους σας να αναγνωρίσουν τον Πάπα και να συμφιλιωθούν με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Εξαιτίας αυτού, ατυχώς, δεν είστε ευπρόσδεκτη σε μερικές χώρες του δικού σας δόγματος. Για ποιο λόγο αναλαμβάνετε την αποστολή αυτή; Ποια είναι η γνώμη σας για τον Επίσκοπο της Ρώμης και πώς προβλέπετε το μέλλον της Χριστιανικής Ενότητας; Μερικές φορές κάποιος, διαβάζοντας τα έργα σας, έχει την εντύπωση ότι στέκεστε πάνω από τις δύο Εκκλησίες, χωρίς να δεσμεύστε απέναντι σε καμιά. Για παράδειγμα, φαίνεται ότι κοινωνείτε τόσο στην Καθολική όσο και στην Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά, σε ό,τι αφορά την συζυγική σας κατάσταση, ακολουθείτε την οδό της «οικονομίας». Όπως ήδη ανέφερα, οι παρατηρήσεις αυτές δεν έχουν την έννοια προσωπικής μομφής, δοθέντος ότι δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να αποφαινόμαστε σε θέματα της συνείδησής σας, αντιλαμβάνεστε όμως το ενδιαφέρον μας για τους Καθολικούς που σας ακολουθούν και που είναι δυνατόν να ερμηνεύσουν αυτή σας τη στάση κατά ένα τρόπο σχετικιστικό και να μπουν στον πειρασμό να παραβλέψουν τους κανόνες της δικής τους εκκλησίας.

Κίνητρα για την ανάληψη του έργου της ενότητας.

Δεν πιστεύω ότι θα είχα ποτέ το θάρρος ή τον ζήλο να αντιμετωπίσω τους Ορθοδόξους και να τους κάνω να καταλάβουν τη συμφιλίωση που ο Κύριος επιθυμεί από αυτούς, αν δεν είχα βιώσει την παρουσία του Κυρίου μας, ούτε θα είχα αντέξει τις αντιδράσεις, τις κριτικές και τις διώξεις που υπέστην εκ μέρους τους. Όταν άρχισε η θεϊκή παρέμβαση, ήμουν σε πλήρη σύγχυση και φοβόμουν πως ξεγελιέμαι. Η αβεβαιότητα αυτή ήταν όντως ο μεγαλύτερος σταυρός, αφού σε όλη μου τη ζωή ποτέ δεν είχα ακούσει ότι ο Θεός μπορεί να μιλά σε ανθρώπους στη σημερινή εποχή και δεν γνώριζα κανένα για να τον ρωτήσω πάνω στο θέμα αυτό. Γι’ αυτό, προσπάθησα να το καταπολεμήσω αλλά η εμπειρία δεν έφευγε κι αργότερα, σιγά - σιγά με τον καιρό, ένιωσα καθησυχασμένη και πείστηκα ότι όλα αυτά ήταν έργο του Θεού, επειδή άρχισα να διακρίνω μέσα σε αυτά το χέρι του Θεού. Έτσι λοιπόν, σταμάτησα να φοβάμαι να αντιμετωπίσω τις αντιδράσεις και τις κριτικές και απόκτησα πλήρη εμπιστοσύνη στον Κύριό μας, αφού ξέρω ότι εκεί που υπολείπομαι, Εκείνος πάντα θα συμπληρώνει, παρά τη δική μου ανεπάρκεια και το έργο Του θα έχει πάντα λαμπρή κατάληξη.

Η προσπάθεια προσέγγισης Ορθοδόξων ιερέων, μοναχών και επισκόπων με σκοπό να αναγνωρίσουν τον Πάπα και να συμφιλιωθούν ειλικρινά με την Καθολική Εκκλησία δεν είναι εύκολο έργο, όπως λέει ο Κύριός μας σε ένα μήνυμα. Είναι σα να προσπαθεί κανείς να κολυμπήσει ενάντια σε δυνατό ρεύμα, αφού όμως είδα πόσο υποφέρει ο Κύριός μας από τη διαίρεσή μας, δεν μπόρεσα να αρνηθώ όταν ο Κύριος μου ζήτησε να σηκώσω τον σταυρό αυτό. Έτσι, δέχθηκα αυτή την αποστολή όχι χωρίς να αντιμετωπίσω (και να αντιμετωπίζω ακόμη) πολλά δεινά

Με ρωτήσατε «Γιατί αναλαμβάνετε την αποστολή αυτή;» Η απάντησή μου είναι, επειδή με κάλεσε ο Θεός, εγώ πίστεψα και Του αποκρίθηκα. Επομένως, θέλω να κάνω το Θείο θέλημα. Ένα από τα πρώτα λόγια του Χριστού ήταν:"Ποιο σπίτι είναι πιο σημαντικό, το δικό σου ή το δικό Μου;" Εγώ απάντησα, "Το δικό Σου σπίτι, Κύριε." Εκείνος είπε: "Ζωογόνησε το σπίτι Μου, ομόρφυνε το σπίτι Μου και ένωσέ Το."

Ορισμένα μέλη της ελληνορθόδοξης ιεραρχίας με απορρίπτουν παντελώς, πρώτον, επειδή δεν με πιστεύουν [4], δεύτερον, επειδή είμαι γυναίκα και τρίτον, επειδή οι γυναίκες δεν πρέπει να μιλούν. Μερικοί μοναχοί με υποπτεύονται και λένε ότι είμαι πιθανότατα ένας Δούρειος Ίππος σταλμένος και πληρωμένος από τον Πάπα, ή ακόμη ότι είμαι Ενωτική. Πολλοί δεν θέλουν καν να ακούσουν για συμφιλίωση ή οικουμενισμό. Το θεωρούν αίρεση να συμπροσεύχομαι με τους Καθολικούς. Εδώ είναι που θεωρούν ότι θέτω τον εαυτό μου πάνω από τις δύο Εκκλησίες χωρίς να δεσμεύομαι απέναντι σε καμιά. Είμαι πλήρως και ολοκληρωτικά αφοσιωμένη στην Εκκλησία μου, αλλά δεν το θεωρώ αίρεση ή αμάρτημα να ζω οικουμενικά και να συμπροσεύχομαι με άλλους Χριστιανούς για την προώθηση της ενότητας. Ωστόσο, το κλειδί για την ενότητα, σύμφωνα με τα γραπτά του Κυρίου μας, είναι η ταπεινοφροσύνη και η αγάπη. Κι όμως, πολλοί άνθρωποι των Εκκλησιών δεν έχουν το κλειδί αυτό. Πολλοί ελληνορθόδοξοι λαϊκοί αλλά και ιερωμένοι, από τον απλό ιερέα της ενορίας ως το μοναχό σε κάποιο απόμακρο μοναστήρι, αποκαλούν μέχρι σήμερα την Καθολική Εκκλησία αιρετική και επικίνδυνη. Μαθαίνουν να το πιστεύουν αυτό από τη γέννησή τους και δεν είναι σωστό. Πιστεύω, ωστόσο, ότι η ακαμψία τους μπορεί να αλλάξει με τη μετάνοια και με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που θα τους κάνει να λυγίσουν, καθώς και με τις προσευχές των πιστών. Στις συνάξεις μας, προσευχόμαστε στο Θεό να αλλάξουν οι καρδιές τους.

Το θέμα όμως δεν είναι να λυγίσουν μόνο αυτοί. Όλοι πρέπει να λυγίσουν με ταπεινοφροσύνη και αγάπη. Οι πιστοί όλων των εκκλησιών πρέπει να είναι πρόθυμοι να απαρνηθούν τον εγωισμό και την ακαμψία τους και τότε, με την πράξη αυτή της ταπείνωσης και της υπακοής στην αλήθεια, η παρουσία του Χριστού θα λάμψει μέσα τους. Πιστεύω ότι με την πράξη της ταπείνωσης τα παλιά και σημερινά σφάλματα των εκκλησιών θα εξαλειφθούν και θα επιτευχθεί η ενότητα. Ποτέ δεν έχασα την ελπίδα προσέγγισης των Ορθοδόξων και γι’ αυτό συνεχώς επανέρχομαι για να τους δώσω τη μαρτυρία μου, που συνίσταται στο να τους υπενθυμίζω τα λόγια του Κυρίου μας: "Ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος με μένα κι εγώ με σένα. Να είναι κι αυτοί ενωμένοι με εμάς, κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι με έστειλες εσύ." (Jn 17:21). Έτσι, παρά τα εμπόδια, δημιουργήθηκαν στην Αθήνα και τη Ρόδο μερικές οικουμενικές ομάδες προσευχής που περιλαμβάνουν και Ορθοδόξους ιερείς. Όλες οι ομάδες αρχίζουν με το ροδάριο και συνεχίζουν με άλλες προσευχές. Ωστόσο, δεν εισπράττω μόνο απόρριψη εκ μέρους της Ορθόδοξης ιεραρχίας, αλλά ο Κύριος μου έδωσε και αρκετούς φίλους ανάμεσα στον ελληνορθόδοξο κλήρο.

Ο Επίσκοπος της Ρώμης.

Ο Κύριος μου έδειξε με εσωτερικό όραμα τρεις σιδερένιες ράβδους που συμβολίζουν τις τρεις κύριες Χριστιανικές ομολογίες, τους καθολικούς, τους ορθοδόξους και τους προτεστάντες, καλώντας τις κεφαλές τους να λυγίσουν προκειμένου να συναντηθούν. Για να συναντηθούν πρέπει να λυγίσουν. Το κείμενο αυτό αναφέρεται στη στάση που απαιτείται για να επιτευχθεί η ενότητα που είναι επιθυμία του Κυρίου από τότε που προσευχήθηκε στον Πατέρα «… ώστε να είναι όλοι ένα». Τα γραπτά δεν ισχυρίζονται ότι μιλούν για μια ενότητα επί οντολογικού επιπέδου, υποδηλώνοντας ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν διαφορές στο βαθμό που οι διάφορες χριστιανικές ομάδες έχουν κατακρατήσει την αλήθεια που ο Χριστός παρέδωσε στην Εκκλησία Του. Και δεν είναι αλήθεια πως ισχυρίζομαι ότι το κάλεσμα ταπεινοφροσύνης μεταξύ χριστιανών αδελφών συνεπάγεται μια παν-χριστιανική προσέγγιση της ενότητας και ότι η ενότητα θα πρέπει να προωθηθεί με παζάρεμα της αλήθειας ( όπως οι έμποροι, πουλώντας και αγοράζοντας), κάτι που θα οδηγούσε σε ισοπέδωση και σχετικοποίηση της αλήθειας. Αντιθέτως, αναφέρομαι συχνά στις ομιλίες μου για το πόσο σημαντικό είναι να παραμένει κανείς πιστός στην αλήθεια και το μήνυμα δεν είναι παρά ένα κάλεσμα να ζούμε σύμφωνα με την αλήθεια του Ευαγγελίου Ο Κύριος μου έδειξε με εσωτερικό όραμα τρεις σιδερένιες ράβδους που συμβολίζουν τις τρεις κύριες Χριστιανικές ομολογίες, τους καθολικούς, τους ορθοδόξους και τους προτεστάντες, καλώντας τις κεφαλές τους να λυγίσουν προκειμένου να συναντηθούν. Για να συναντηθούν πρέπει να λυγίσουν. Το κείμενο αυτό αναφέρεται στη στάση που απαιτείται για να επιτευχθεί η ενότητα που είναι επιθυμία του Κυρίου από τότε που προσευχήθηκε στον Πατέρα «… ώστε να είναι όλοι ένα». Τα γραπτά δεν ισχυρίζονται ότι μιλούν για μια ενότητα επί οντολογικού επιπέδου, υποδηλώνοντας ότι δεν θα πρέπει να υπάρχουν διαφορές στο βαθμό που οι διάφορες χριστιανικές ομάδες έχουν κατακρατήσει την αλήθεια που ο Χριστός παρέδωσε στην Εκκλησία Του. Και δεν είναι αλήθεια πως ισχυρίζομαι ότι το κάλεσμα ταπεινοφροσύνης μεταξύ χριστιανών αδελφών συνεπάγεται μια παν-χριστιανική προσέγγιση της ενότητας και ότι η ενότητα θα πρέπει να προωθηθεί με παζάρεμα της αλήθειας ( όπως οι έμποροι, πουλώντας και αγοράζοντας), κάτι που θα οδηγούσε σε ισοπέδωση και σχετικοποίηση της αλήθειας. Αντιθέτως, αναφέρομαι συχνά στις ομιλίες μου για το πόσο σημαντικό είναι να παραμένει κανείς πιστός στην αλήθεια και το μήνυμα δεν είναι παρά ένα κάλεσμα να ζούμε σύμφωνα με την αλήθεια του Ευαγγελίου:

Πολλά μηνύματα που αναφέρονται στην ενότητα περιέχουν συγχρόνως αυτές τις δύο ζωτικές όψεις του οικουμενισμού: Την πνευματική στάση που συνεπάγεται ταπεινοφροσύνη και αγάπη προς τους άλλους χριστιανούς μαζί με το αδιαφιλονίκητο αίτημα για την αλήθεια του Χριστού. Έχουμε ως παράδειγμα ένα απόσπασμα όπου η Παναγία μιλά για τα συστατικά της ενότητας:

Στο ίδιο εδάφιο, λίγο πιο κάτω, ο Ιησούς μιλά για την αλήθεια: "Πάντοτε να υπερασπίζεσαι την αλήθεια μέχρις εσχάτων. Θα γίνεσαι κατά καιρούς αντικείμενο φαρμακερής κριτικής αλλά Εγώ θα το επιτρέψω όσο χρειάζεται για να παραμείνει η ψυχή σου καθαρή και υπάκουη" (Θέμα που επαναλαμβάνεται στις 05.06.1992, 25.09.1997, 22.06.1998, etc.)

Είχα μερικές συναντήσεις με καθολικούς κληρικούς στις Η.Π.Α., στην Ολλανδία, και ιδίως στην Ελβετία, όπου είναι πολύ φιλελεύθεροι και πολύ εναντίον του Πάπα. Χρειάστηκε να υπερασπιστώ την έδρα του Πέτρου και να τους εξηγήσω όσο καλύτερα μπορούσα με τη βοήθεια των δυνατών μηνυμάτων του Χριστού, δείχνοντάς τους σε πόση σύγχυση βρίσκεται ο νους τους. Στο τέλος, πολλοί από τους ιερείς ήρθαν να μου πουν πόσο είχαν εκτιμήσει τις διευκρινήσεις αυτές. Υπήρξαν όμως κάνα δυο που δε συμφωνούσαν λέγοντας πως είμαι καθολικότερη των καθολικών. Αν και υπάρχουν πολλά κείμενα που αναφέρονται στην ενότητα μεταξύ των Εκκλησιών, υπάρχουν και αρκετά που έχουν γραφτεί ειδικά για πολλούς καθολικούς ιερείς που επαναστατούν εναντίον του Πάπα, για να επιστρέψουν στην παλιά τους πιστότητα. Να ένα από τα πρώτα:

Ένα άλλο μήνυμα που μιλά για το μέλλον της ενότητας, το θέτει ευκρινέστερα:

Άλλα μηνύματα αναφέρονται στον Πάπα ως αντιπρόσωπο του Χριστού ή αντιπρόσωπο της Εκκλησίας. Να ένα παράδειγμα:

Άλλες αναφορές στις
01.06.1989,
02.03.1990,
10.10.1990,
18.03.1991,
20.04.1993,
20.12.1993,
15.04.1996,
22.10.1996,
20.12.1996).

Τα γραπτά δεν περιέχουν αναφορές για το πώς θα συσχετισθεί ο ρόλος του Πέτρου με τον ρόλο των διαφόρων Πατριαρχείων, κι έτσι δεν μπορώ να μιλήσω σχετικά. Ξέρω όμως ότι ο ίδιος ο Πάπας στην εγκύκλιο «Ίνα πάντες εν ώσιν» ανοίγει το δρόμο για τέτοιου είδους συζήτηση:

Στην ίδια εγκύκλιο επιβεβαιώνεται η ανάγκη επανένωσης της Ανατολής με τη Δύση, επιτρέποντας τις διαφορές μεταξύ των δύο Κοινοτήτων, αν και θα βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία:

Αν και στα γραπτά δεν αναφέρονται οργανικά θέματα σχετικά με την Ανατολή και τη Δύση, υπάρχουν πολλές αναφορές στη σπουδαιότητα της Ανατολικής Εκκλησίας. Ως εκ τούτου, η αδιαμφισβήτητη υπογράμμιση του σημαντικού ρόλου του Πέτρου συμπληρώνεται σε πιο πρόσφατα μηνύματα με την αντίληψη ότι η έμπνευση για μια πνευματική ανανέωση θα μπορούσε κάλλιστα να προέλθει από την Ανατολική Εκκλησία. Έτσι λοιπόν, γίνεται ακόμα πιο φανερό ότι το Σώμα του Χριστού χρειάζεται για να αναπνέει και τους δύο πνεύμονές Του – την παρουσία τόσο της Δυτικής όσο και της Ανατολικής Εκκλησίας:

Ενα παρόμοιο μήνυμα:

Ένα άλλο μήνυμα μιλάει για τον ρόλο της Ανατολής στην επαναπροσέγγιση των δύο οίκων, για την ενότητα του Σώματος του Χριστού:

Και πάλι, το μήνυμα αυτό δεν αφαιρεί τίποτε από τον ρόλο και την αυθεντία του Πέτρου, εξαίρει όμως τη σπουδαιότητα της ενότητας του ανατολικού και δυτικού μέρους του Σώματος του Χριστού, ώστε να πιστέψει ο κόσμος.

Το μέλλον της Χριστιανικής Ενότητας.

Αν και τα μηνύματα επιβεβαιώνουν το πρωτείο του Πέτρου, του Επισκόπου της Ρώμης, γνωστό τόσο στην Ορθόδοξη όσο και στην Καθολική παράδοση, δεν αναφέρονται σε θέματα δικαιοδοσίας. Πιστεύω ότι δεν έχω κληθεί να μιλήσω πάνω στο θέμα αυτό, κι έτσι αποφεύγω με οποιονδήποτε τρόπο να το κάνω.

Η κλήση μου έχει ως σκοπό να επιβεβαιώσει τον σημαντικό ρόλο του Πάπα και να υπερασπιστεί την Έδρα του απέναντι σε όλους εκείνους που τείνουν να μην υπακούνε και να επαναστατούν εναντίον του και συγχρόνως να εμπνεύσει την οικοδομή και ενίσχυση της εσωτερικής διάρθρωσης της ενότητας. Βασική μου προσέγγιση για την ενότητα είναι η ενότητα μέσα από την πνευματικότητα. Το μήνυμα μας καλεί σε μια ενότητα εσωτερική και εξωτερική – ένα κάλεσμα για την ενίσχυση του πνευματικού δυναμικού της Ενότητας τόσο στο εσωτερικό των διαφόρων εκκλησιών όσο και μεταξύ τους.

Δεν γνωρίζω τη μορφή των μελλοντικών δομών της ενωμένης εκκλησίας, καθώς ήταν επιλογή του Κυρίου να μη μιλήσει γι’ αυτό κι ούτε μου έδωσε τη χάρη να με διαφωτίσει, πιστεύω όμως ότι θα προέλθει μέσα από την πνευματικότητα. Πιστεύω επίσης ότι μου δόθηκε μια πρόγευση από τη χάρη της μελλοντικής αυτής ενότητας στις διάφορες οικουμενικές συνάξεις.

Τον Μάρτιο του 2000, παραδείγματος χάριν, ο Κύριος επέτρεψε να συναθροιστούν οι δικές μας ομάδες προσευχής στη γενέτειρά Του, τη Βηθλεέμ. Ήρθαν 450 άτομα από παντού, ναι, από περισσότερες από 55 χώρες και [12] διαφορετικές ομολογίες, σε μια διεθνή σύναξη προσευχής για την ειρήνη και την ενότητα. Συγκεντρωθήκαμε σαν μια οικογένεια. Συμμετείχαν 75 κληρικοί από 12 διαφορετικές εκκλησίες αλλά και άλλοι κληρικοί από τους Αγίους Τόπους οι οποίοι, μαθαίνοντας για τη συνάντηση προσευχής, ενώθηκαν μαζί μας. Το οικουμενικό αυτό γεγονός συντονίστηκε από μερικούς Ισραηλίτες και Παλαιστίνιους οι οποίοι παρακινήθηκαν από τα γραπτά της Αληθινής εν Θεώ Ζωής. Πίστεψαν στο απολυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού και στο σωτήριο για τους καιρούς μας σχέδιό Του και προσφέρθηκαν εθελοντικά να οργανώσουν τη συνάθροιση αυτή. Γνωρίζοντας σήμερα πόσο αντιμάχονται οι Ισραηλινοί με τους Παλαιστινίους, η συμφιλίωσή τους είναι σημάδι της δύναμης του Αγίου Πνεύματος που ένωσε ανθρώπους από τα δύο κράτη στο να εργαστούν για μια συνάντηση για την ειρήνη μεταξύ των διηρημένων χριστιανών. Διαβάζουμε στην Αγία Γραφή: "και ο καρπός της δικαιοσύνης σπέρνεται ειρηνικά από όσους επιζητούν την ειρήνη" (Ιακ. 3:18). Αυτό είναι ένα μάθημα για όλους μας.

Βιώσαμε και είχαμε μια πρόγευση για το πώς θα είναι μια μέρα η ενότητα μεταξύ των χριστιανών. Κληρικοί από διαφορετικές εκκλησιες μας μίλησαν για την ενότητα. Οι ομιλίες τους αντηχούσαν σαν να έβγαιναν από μια φωνή και ένα νου. Στη διάρκεια των ομιλιών τους, νιώσαμε τον μεγάλο πόθο όλων μας να ενωθούμε. Είδαμε και παρατηρήσαμε τη δίψα λαϊκών και κληρικών για την ενότητα. Νιώσαμε όμως συγχρόνως τις μεγάλες εξωτερικές πληγές που η διαίρεσή μας έχει προξενήσει στο Μυστικό Σώμα του Χριστού.

Οι περισσότεροι από εμάς είναι κουρασμένοι από την διαίρεση αυτή, αφού δεν είναι σύμφωνη με το νόμο της αγάπης του Κυρίου μας. Ο Χριστός, ακόμη περισσότερο, βλέποντάς μας διηρημένους. Οι χαρούμενες ζητωκραυγές και επευφημίες όλων αυτών των εθνών δεμένων μαζί που ζητούσαν πλήρη ενότητα μεταξύ χριστιανών, φανέρωναν ότι η διαίρεση δεν είναι μόνο αμάρτημα αλλά και αντι-μαρτυρία. Όμως, το μεγαλύτερο αμάρτημα κατά της ενότητας είναι οι διαφορετικές ημερομηνίες του Πάσχα. Τι ωραία που θα είναι όταν όλοι μαζί, με μια φωνή, την ίδια μέρα, θα φωνάξουμε «Χριστός Ανέστη». Όλοι λέμε «Γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης»
Ο Χριστός μας ένωσε με το Αίμα Του, πώς μπορεί λοιπόν κανείς να αρνείται την ενότητα αυτή; "Αυτός πραγματικά είναι για μας η ειρήνη. Αυτός έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους ένα λαό και γκρέμισε ό,τι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τον Ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατάξεων." (Εφ 2:14-15). Πώς μπορούμε να λέμε « Όχι» στο Θεό αν Εκείνος θέλει να ενωθούμε; Μήπως επειδή έχουμε γίνει σκληρόκαρδοι; Ξεχάσαμε τα λόγια του σημερινού Πάπα που είπε ότι «τα στοιχεία που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν»; Πρέπει λοιπόν να συγκεντρώσουμε τα στοιχεία αυτά και να τα χρησιμοποιήσουμε για να εξομαλύνουμε την οδό προς την πλήρη ενότητα.

Θεία Ευχαριστία και Κοινό Ποτήριο.

Στην Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας, βρίσκουμε σχετικά με την αναφορά του Ιερού Αυγουστίνου στην Θεία Ευχαριστία:

Ο Κύριος μάς παρακινεί να συμφιλιωθούμε και να ξαναενωθούμε. Όπως είπε πρόσφατα ένας γνωστός καθολικός καρδινάλιος σε έναν Ορθόδοξο ιερέα φίλο μου από τη Νέα Υόρκη, ο οποίος παρευρέθη στη λειτουργία του καρδινάλιου στη Ρώμη, είναι και δική μου πεποίθηση ότι πρέπει να μπορούμε να φτάσουμε ξανά στην ενότητα γύρω από την Τράπεζα του Κυρίου, καθολικοί και ορθόδοξοι, αφού συμμετέχουμε στα ίδια μυστήρια και έχουμε ουσιαστικά την ίδια πίστη, ακόμη κι αν είναι χρωματισμένη με διαφορετικές εκφράσεις πίστης και λατρείας. Έφτασα κι εγώ να γνωρίσω, από τη διάπυρη αγάπη του Κυρίου μας, την βαθιά Του επιθυμία για την πλήρη ένωση του Σώματός Του και πιστεύω ότι υποφέρει από την έλλειψη αγάπης και κοινωνίας μεταξύ μας. Επομένως, δεν έχω μεγαλύτερη επιθυμία από το να δω το Σώμα Του και πάλι ενωμένο και είμαι πεπεισμένη ότι εμείς οι Χριστιανοί, αν πραγματικά αγαπούμε τον Ιησού Χριστό, πρέπει όλοι να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για τη συμφιλίωση των χωρισμένων μελών του Σώματος του Χριστού.

Την ίδια στιγμή, γνωρίζω ότι η ενότητα αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα αλλά μόνο με ένα θαύμα εκ μέρους του Κυρίου μας. Αν και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να προωθήσουμε την ενότητα, Εκείνος μας υποσχέθηκε ότι θα μας δωρίσει αυτή την ενότητα που θα είναι έργο του Αγίου Πνεύματος, επειδή, όπως είπα το 1992, θα έρθει ξαφνικά, όπως έγινε με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου: "Το Έλεος και η Δικαιοσύνη απεργάζονται τέτοια θαυμαστά έργα, όπως δεν ξανάγινε επί πολλές γενεές, και η Ενότητα θα έρθει πάνω σας όπως η Αυγή και ξαφνικά όπως η πτώση του Κομμουνισμού. Θα έρθει από τον Θεό και τα έθνη σας θα την ονομάσουν το Μεγάλο Θαύμα, η Ευλογημένη Ημέρα στην ιστορία σας" (10.01.1990).

Η Εκκλησία του Χριστού είναι μία, με την έννοια ότι ο Χριστός είναι ένας και έχει ένα Άγιο Σώμα. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας είναι διηρημένοι. Αν οι Χριστιανοί μπορέσουν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που τους χωρίζουν, εμπόδια που σύμφωνα με την Αγία Γραφή είναι ενάντια στην πραγματοποίηση της ενότητας στην πίστη, στην αγάπη και στη λατρεία μεταξύ μας, ο Πατέρας θα ακούσει την προσευχή που εξέφρασε ο Υιός Του όταν είπε: "ίνα πάντες εν ώσιν, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοί, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας" (Ιωαν. 17: 27).

Εν αναμονή της χάρης αυτής, ακολουθώ όσο γίνεται καλύτερα τους κανόνες της σημερινής κατάστασης με την πεποίθηση ότι δεν παραβιάζω τη συνείδηση των μελών κάποιας εκκλησίας. Στην ερώτηση, αναφέρεται ότι: «μερικές φορές κάποιος, διαβάζοντας τα έργα σας, έχει την εντύπωση ότι στέκεστε πάνω από τις δύο εκκλησίες χωρίς να δεσμεύεστε απέναντι σε καμιά...» Δεν υπάρχει καμιά βάση στο γραπτό έργο που να δίνει την εντύπωση ότι στέκομαι πάνω από τις δύο εκκλησίες. Έτσι όπως το θέτετε, φαίνεται ότι στηρίζεστε περισσότερο στο πρακτικό επίπεδο.

Όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο βιώνω την πίστη μου, είμαι Ορθόδοξη και πλήρως αφοσιωμένη στην εκκλησία μου. Όπου υπάρχει κοντά Ορθόδοξη Εκκλησία, ποτέ δεν χάνω τη Λειτουργία της Κυριακής, εκτός κι αν δεν υπάρχει Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως στην Ντάκα, στο Μπαγκλαντές όπου και ζούσα. Πριν έρθω στη Ρώμη, όπου μένω τώρα, έμενα 11 χρόνια στην Ελβετία. Κάθε Κυριακή πήγαινα στην Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Έλληνας ιερέας της Λωζάνης, ο π. Αλέξανδρος Ιωσηφίδης, μπορεί να το βεβαιώσει αυτό όπως και οι πιστοί της εκκλησίας και με έβλεπαν τακτικά, εκτός βέβαια από τις φορές που ταξίδευα. Στο εξωτερικό, στη διάρκεια των ταξιδιών μου, όταν έχει γίνει ένα πρόγραμμα που πρέπει να το ακολουθήσω και να δώσω μαρτυρία, μερικές φορές, και θα πρόσθετα, αρκετά σπάνια, μπορεί ο καθολικός ιερέας ή οι επίσκοποι του τόπου που με έχουν προσκαλέσει να έχουν προγραμματίσει Θεία Λειτουργία στο ίδιο μέρος που μίλησα. Τότε εγώ μένω με τον κόσμο για την Λειτουργία, όπως είναι προγραμματισμένο, και συμμετέχω στην θεία Ευχαριστία.

Εδώ, στη Ρώμη, ζω απόκεντρα και αρκετά μακριά από την ελληνορθόδοξη Εκκλησία μου που βρίσκεται στο κέντρο της Ρώμης. Υπάρχει μια Σλαβική Ορθόδοξη Εκκλησία στην πλατεία Tre Fontane όπου και πηγαίνω αλλά δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα. Έτσι λοιπόν, επιτρέπω στον εαυτό μου, μια φορά στις τόσες, αφού το μισό χρόνο λείπω σε ταξίδια, να μεταλαμβάνω στον Ιερό Ναό της Madonna del Divino Amore, ο οποίος απέχει 3 χλμ. από την οικία μου. Πιστεύω ότι η Β΄ Σύνοδος του Βατικανού μου το επιτρέπει όταν, όπως αναφέρεται επανειλημμένα στην Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας:

"κάποια μυστηριακή κοινωνία, όπως είναι η Θεία Ευχαριστία, "κάτω από ευνοϊκές συνθήκες και με την έγκριση της εκκλησιαστικής αρχής, είναι όχι μόνο επιτρεπτή αλλά και αξιοσύστατη" (CCC 1399).

Στη διάταξη περί των Ανατολικών Εκκλησιών της Β΄ Συνόδου του Βατικανού αναφέρεται: "Στους Ανατολικούς Χριστιανούς που με καλή πίστη βρίσκονται χωρισμένοι από την Καθολική Εκκλησία, επιτρέπεται να χορηγούνται τα ιερά μυστήρια της Μετανοίας, της Θείας Ευχαριστίας και του Ευχελαίου, αν αυτοί τα ζητούν αυθόρμητα και με καλές διαθέσεις..."

Η Κανονική Διάταξη της Καθολικής Εκκλησίας αναφέρει:

Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ στην εγκύκλιο επιστολή «Ίνα πάντες εν ώσιν” συνεχίζει αυτούς τους ισχυρισμούς σχετικά με τις Ανατολικές Εκκλησίες:

Όσο για τις σχέσεις με τις Προτεσταντικές Εκκλησίες, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Πολλοί προτεστάντες που διάβασαν την Αληθινή εν Θεώ Ζωή έγιναν με τη θέλησή τους καθολικοί, ιδίως λόγω των προβλημάτων που προκύπτουν γύρω από την Θεία Ευχαριστία. Ο Ιησούς μέσα στα μηνύματα δεν αναφέρεται στην εγκυρότητα των μυστηρίων τους, αλλά παροτρύνει τους Προτεστάντες να ξαναγαπήσουν τη Μητέρα Του και να αναγνωρίσουν τον ρόλο του Πέτρου:

Σε ένα άλλο μήνυμα, ο Χριστός επιπλήττει τους Χριστιανούς εκείνους που παραβλέπουν το μεγαλείο του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και της Θείας Παρουσίας του Χριστού μέσα σ’ αυτό:

Συζυγική κατάσταση

Στην ερώτησή σας, αναφέρετε περαιτέρω ότι μερικές φορές κοινωνώ στην καθολική Εκκλησία: «...το ενδιαφέρον μας για τους καθολικούς που σας ακολουθούν και που είναι δυνατόν να ερμηνεύσουν αυτή σας την στάση κατά ένα τρόπο σχετικιστικό και να μπουν στον πειρασμό να παραβλέψουν τους κανόνες της δικής τους εκκλησίας». Αν, σύμφωνα με το Κανονικό Δίκαιο που ανέφερα προηγουμένως, αποδεικνύεται ότι είμαι σε πλήρη συμφωνία με το Κανονικό Δίκαιο της Καθολικής Εκκλησίας, δεν βλέπω κανένα λόγο για τους καθολικούς πιστούς να αντιδράσουν σχετικά.

Δεν είμαι υπέρμαχος του διαζυγίου και δεν γυρεύω να προωθήσω στους καθολικούς Χριστιανούς την διδασκαλία ότι θα πρέπει να επιτρέπεται στους διαζευγμένους να έρχονται εκ νέου σε γάμου κοινωνία. Το διαζύγιό μου και ο εκ νέου πολιτικός μου γάμος έλαβαν χώρα πριν τη μεταστροφή μου. Μετά τη μεταστροφή μου, υπό το φως των μηνυμάτων της Αληθινής εν Θεώ Ζωής, ανακάλυψα ότι η συζυγική μου κατάσταση δεν ήταν κανονική. Εν τούτοις, κανένας δεν γνώριζε την κατάσταση αυτή εκτός από μένα και πάλι εγώ ήμουν εκείνη που εκδήλωσε δημοσίως τη θλίψη της γι’ αυτό. Κατήγγειλα την προσωπική μου κατάσταση όταν στην πραγματικότητα κανείς δεν γνώριζε τίποτε γι’ αυτήν. Όταν συνειδητοποίησα το λάθος μου, πλησίασα τις εκκλησιαστικές αρχές μου στη Λωζάννη και ακολούθησα μια διαδικασία που θα μου επέτρεπε να ξεκαθαρίσω κάθε τι που αφορούσε τη συζυγική μου κατάσταση σύμφωνα με τους ορθόδοξους κανονισμούς. Ως εκ τούτου, είμαι μια ορθόδοξη χριστιανή εν ειρήνη με την Εκκλησία μου και τους κανονισμούς της, όπως κάθε άλλη ορθόδοξη χριστιανή και σαν τέτοια μου επιτρέπεται να κοινωνώ στη δική μου Εκκλησία καθώς και στην Καθολική σύμφωνα με τις αρχές που ανέφερα παραπάνω. Σε καμιά περίπτωση δεν παραβλέπω τους συζυγικούς κανονισμούς της Καθολικής Εκκλησίας. Προς ενημέρωσή σας, επισυνάπτω σε αυτό το έγγραφο το Πιστοποιητικό του γάμου μου.